เดียวดายกลางสายลม

บินไปเดียวดาย กลางสายลมแปรปรวน

เพียงทะเลครวญ ฟังคล้ายเป็นเพลงเศร้า

ค่ำคืนนี้ฉันเพลียฉันเหนื่อยฉันหนาว

และเหงาเหลือเกิน


ไม่เคยมีใคร มีรักแท้จริงใจ
จ้องมองทางใดดูเคว้งคว้างว่างเปล่า
ฝ่าลมฝนลำพังมากี่ร้อนหนาว
จนล้าสิ้นแรง

* ไม่อยากเห็นภาพใด แม้แต่ท้องฟ้า
อยากจะพักดวงตา ลงชั่วกาล
จะไปซุกตัวนอนซ่อนกายในเงาจันทร์
จะหลับฝันไม่ขอตื่นขึ้นมา

คงจะมีเพียง ลมหายใจรวยริน
เอนกายบนดินยอมรับความแพ้พ่าย
ปีกของฉันมันหนักบินต่อไม่ไหว
จะขอพักกายชั่วกาล